Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (7/2017)



Το αχάριστο κορίτσι και το ορφανό αγόρι

Κάποτε ήταν ένα μικρό κορίτσι που καταγόταν από πλούσια οικογένεια και ζούσε μέσα στην πολυτέλεια. Όλη η οικογένεια ήταν καλή, είχαν τρόπους, ευπρέπεια, σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους, μα πάνω απ΄ όλα ήταν απλοί. Μπορεί να είχαν εκατομμύρια όμως δεν διέφεραν από τους άλλους. Το κορίτσι, πάλι, δεν είχε τίποτα απ΄ όλα αυτά. Όλο βαριόταν και δεν χόρταινε με τίποτα.

Μια μέρα αυτή η συμπεριφορά της έγινε πολύ έντονη. Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, όλη η πόλη την άκουγε. Οι γονείς της τής έφεραν πολλούς γιατρούς, μα όλοι τα ίδια έλεγαν, πως δεν έχει τίποτα. Το κορίτσι ζητούσε χίλια δυο πράγματα και όλα της τα έφερναν, μα για όλα έιχε παράπονο. Τα πέταγε και τα έσπαγε, έτσι όλα κατέληξαν στον κάδο της γειτονιάς.
Ένα πρωί, λοιπό, καθόταν στο παράθυρό της και χάζευε τα αμάξια, τότε όμως είδε ένα αγοράκι, το οποίο έψαχνε το κάδο των σκουπιδιών και έβαζε σε μια τσάντα κάποια από τα παιχνίδια που χθες είχε πετάξει.
Το κορίτσι για πρώτη φορά λυπήθηκε και ένιωσε την ανάγκη να το βοηθήσει. Το αγοράκι, όταν την είδε, δεν μιλούσε, μόνο την ακολούθησε στο σπίτι που του είπε. Οι γονείς της ξαφνιάστηκαν αλλά φρόντισαν το ορφανό παιδί, το οποίο μετά από την αγάπη που του έδειξαν, τους συμπάθησε και τους εξήγησε πως ήταν εντελώς μόνο.  το κορίτσι έπαιζε με το αγόρι σαν να ήταν αδέλφια. Έτσι στο τέλος κράτησαν το αγόρι και το φρόντιζαν όπως την κόρη τους. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι το κορίτσι πήρε ένα δίδαγμα, πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι με ότι έχουμε, είτε λίγα, είτε πολλά και να μην θέλουμε περισσότερα…

Αγγελική Μπάκου  

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου